Οι κοινωνικές πρωτοβουλίες, απ'όπου κι αν προέρχονται, είναι πάντα καλοδεχούμενες καθώς συντελούν στην κοινωνική δραστηριοποίηση και αναθέρμανση των κοινωνικών επαφών κατοίκων και φίλων της περιοχής. Όταν όμως αυτές χρησιμοποιούνται ως έρεισμα για την εκπλήρωση πολιτικών φιλοδοξιών, μέσα από ιδιότυπα μορφώματα που αυτοαποκαλούνται "κινήματα πόλεως", εν έτει 2013 και ειδικά σε μια περιοχή όπως είναι τα Βριλήσσια, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της, τότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση' ενδιαφέρουσα όχι ως παράδειγμα προς μίμηση, όσο ως το πιο χαρακτηριστικό πολιτικό μοντέλο προς αποφυγήν.
Πολιτικά πρόσωπα που θέλουν ακόμα να πιστεύουν στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα στο λογική του "ώριμου φρούτου", με τον αντιπολιτευτικό λόγο να εξαντλείται σε επαγγελματικές αντιζηλίες δικηγόρων και μηχανικών, κάνοντας έκδηλο το ζήλο τους να αρπάξουν μια μέρα ένα κομμάτι από την πίτα - ποιά πίτα άραγε; - με διακηρύξεις περί κοινωνικής αλληλεγγύης και περίσσεια υποκρισία στα τοπικά πολιτικά έντυπα - όποτε αυτά κυκλοφορούν και για όποιον πλέον τα διαβάζει - δικαιολογούν το φαύλο κύκλο στον οποίο θα παραμένει εγκλωβισμένος ο δημόσιος διάλογος με αέναες επαναλήψεις που δε θυμίζουν τίποτα περισσότερο από φαρσοκωμωδία της παλιάς καλής τηλεόρασης.
Πλέον επιβραβεύεται όποιος εργάζεται, όποιος έχει να προσδώσει πρόσθετη αξία στα Βριλήσσια του 21ου αιώνα, σε ένα "προϊόν" βιώσιμης ανάπτυξης γνωστό πέρα από τα στενά όρια του λεκανοπεδίου. Όλα τα υπόλοιπα, απλώς δεν αφορούν κανέναν.