Θέτοντας ως χρονική αφετηρία του κατήφορου στην ελληνική διπλωματία το 1990 και τη στροφή της εξωτερικής πολιτικής προς στα Βαλκάνια αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στη Μέση Ανατολή, ο καθηγητής αιτιολόγησε τις πρώιμες συμμαχίες Τουρκίας, Ισραήλ, ΗΠΑ και Ιορδανίας για 20 χρόνια, αλλά και τους λόγους αναδιοργάνωσης της διπλωματικής σκακιέρας με την προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ, καθώς και τον κομβικό ρόλο της Κύπρου και της εθνότητας των Κούρδων. Διερευνώντας τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο τουρκικό, το ιρανικό και αραβικό ισλάμ, έκανε λόγο για "σμίλευση" του ανατολικού τμήματος της Τουρκίας, αλλά με παράλληλη διόγκωση στο χώρο του Αιγαίου, μιλώντας για "φοβικό σύνδρομο" από τη μεριά της Ελλάδος.
Κλείνοντας την επιστημονική του εισήγηση με το δυναμικό ρεύμα των "νεοκυπρίων" και την ιδεολογία του "νεοοθωμανισμού", ο καθηγητής απήντησε υπομονετικά στις ερωτήσεις των μελών προτού δεχθεί τις ευχαριστίες τους από έκαστον προσωπικά, αποχωρώντας από τη φιλόξενη εστία του Ψυχικού.